Jeszcze tylko zgrzyt otwieracza i pss...pss... już są, upragnione bąbelki gazu unoszące się tuż po jej otwarciu... wszyscy kojarzą ten dźwięk otwieranego kapsla butelki coca-coli. Dzisiaj sytuacja ta nie wywołuje większych emocji, coca-cola dostępna w każdym punkcie sprzedaży stała się czymś zwyczajnym, powszechnym. Ale dla pokolenia naszych rodziców i dziadków ten tajemniczy napój przywożony zza Żelaznej Kurtyny stał się symbolem powiewu zachodniego luksusu i namiastką wolności. Ta niewielka szklana butelka potrafiła skutecznie rozbudzać wyobraźnię Polaków, począwszy od lat pięćdziesiątych, kiedy to nikt nie wiedział jak smakuje, ale władze uczyniły z niej symbol imperialistycznej polityki Zachodu i wszechogarniającego wyzysku. Kilka lat po śmierci Stalina (zmarł w 1953 r.) nastąpiła „odwilż” zarówno w życiu politycznym, jak i codziennym. I wreszcie w 1957 r. na Targach Poznańskich, po raz pierwszy oficjalnie, została zaprezentowana w PRL Coca-Cola. Jednak ten przebłysk nie spowodował masowej podaży tego napoju na polskim rynku konsumenckim. Najpierw egzystowała w opowieściach Polaków powracających zza zachodniej granicy, później w sklepach Pewexu, ale do nabycia za bony walutowe (posiadanie dewiz było zabronione). Dopiero w latach tzw. „gierkowskiego dobrobytu” w 1972 r. Polska kupiła licencję na produkcję Coca-Coli. Od tej pory każdy mógł nabyć ów cudowny napój i to za rodzimą walutę.
Polo-Cocta, popularna namiastka amerykańskiego pierwowzoru i mająca zaspokajać, wciąż rosnące, rodzime zapotrzebowanie na ten trunek. Wprawdzie nie dorównywała smakiem Coca-Coli, ale przez wielu jest wspominana z ogromnym sentymentem. Nie mówiąc o tym, że doczekała się nawet głównej roli w filmie „Kingsajz”, urastając do rangi mitycznego napoju zapewniającego osiągnięcie ludzkich rozmiarów krasnoludkom...
